تاریخچه رقص باله
باله ریشه خود را در دوره رنسانس در سراسر ایتالیا و فرانسه پیدا کرد ، اگرچه به شکلی که امروز می شناسیم تکامل نیافته بود. در آن زمان برای انجام این رقص نه توتوس (دامن مخصوص باله) وجود داشت ، نه دمپایی باله و کارهای نمادین این رقص. بلکه ریشه در رقص های درباری داشت، بنابراین لباس مناسب رقص زنان در آن زمان ، لباس های رسمی که تا مچ پا پایین می آمدند بود. برخلاف اجراهای مدرن ، تماشاگران با پایان یافتن رقص به آنها می پیوستند.
رقص باله کم کم به فرانسه رسید و به نوعی اجرا تبدیل شد که برای اشراف اجرا می شد ، رقصی تأثیر گذار و با گفتار ، موسیقی ، ترانه و تعداد زیادی از حرکات فیزیکی
ترکیب می شد. باله به آهستگی در حال شکل گیری بود و در اینجا بود که به یک رقص هنری واقعی تبدیل شد.
از آن زمان به بعد در سراسر جهان از روسیه گرفته تا آلمان گسترش یافت و به دلیل زیبایی ذاتی در همه جا مورد پسند بود. باله به درجات هنری جدیدی رسید و از فرهنگ های مختلفی تاثیر پذیرفت.
این سازمان در طول بیست و یک سال فعالیت خود و با حدود پنجاه رقصندهٔ عضو ثابت و رقصنده میهمان تا وقوع انقلاب ۱۳۵۷ آثار متعددی از رپرتوار کلاسیک و مدرن باله را بروی صحنه برد. صحنه تالار رودکی تهران، هم بجهت سطح بالای تولیدات و هم بخاطر امکانات ویژه تکنیکی صحنه، در تمام خاورمیانه جایگاه ویژهای برای اجرای برنامه هنرمندان بینالمللی باله و اپرا یافت. رودلف نوریف و مارگوت فونتین برای اجرای برنامه به ایران آمدند. بیرگیت کولبرگ، الوین ایلی، مارتا گراهام و موریس بژار آثار خود را در تالار رودکی بروی صحنه بردند و برای باله ملی ایران بالههای اختصاصی تولید کردند.برگزاری جشنوارههای مختلف مثل جشن هنر شیراز در خارج از پایتخت در طول دهه ۱۳۴۰ و ۱۳۵۰ هنر باله و رقص را به قشر وسیع تری از ایرانیان معرفی کرد. بیش از نیمی از رقصندگان و فعالین سازمان باله ملی ایران غیر ایرانی و از ملیتهای مختلف بودند که به مرور زمان از کشورهای دیگر، بالاخص اروپائی، جذب این گروه شدند. در کنار فعالیتهای تولیدی سازمان باله ملی ایران از اوان تأسیس هنرستان باله نیز راهاندازی شد تا به تربیت هنرمندان جوان ایرانی بپردازد. از سازمان باله ملی ایران مرتباً برای اجرای برنامه در مراسم رسمی دولت ایران و در حضور شخصیتهای عالیرتبه مانند ملکه الیزابت انگلستان، ملک حسن مراکش، شارل دو گل رئیسجمهور فرانسه، یحیی خان رئیسجمهور پاکستان، ریچارد نیکسون رئیسجمهور آمریکا و… استفاده میشد.
آمادگی جسمانی لازم برای باله
نکته مهمی که در این رقص خیلی حائز اهمیت است آمادگی بدنی بالای رقصنده یا همان بالرین است. میشه گفت بالرین ها تمرینات سختی در حد افراد ژیمناستیک کار دارند و بخش زیادی از تمرین های روزانه آنها در کلاس رقص به تمرینات بدنی و همچنین تمرینات تعادلی باله که برای ایستادن و چرخیدن روی نوک شست پا هست اختصاص دارد. روی هم رفته یکی از زیباترین رقص های دنیا همین رقص باله است و در نهایت باله نوعی ورزش محسوب میشود که با در کنار هم گذاشتن تکنیک ها حالت رقص به خودش می گیرد.
وضعیت بدن، تنظیم وزن بدن، اقتدار، تعادل، حس و انعطاف پذیری از خصوصیت های این رشته است. برای انجام این ورزش کلیه اندام بدن درگیر می شود. تمرکز مهم ترین مستلزم به کار بستن تمرینات و تکنیک ها در رقص باله است. برای ارتقای سبک های این رشته معمولاً ترکیبی از حرکات، روش ها و تمرینات سنتی و بومی کشورهای گوناگون با یکدیگر جا به جا یا ادغام و ترکیب می گردند. سبک ها گوناگون و زیاد بودن فوت و فن و روش های این ورزش سبب شده سبک های مختلفی از باله ایجاد شود. بروز سبک های گوناگون، مرحله ها و مراتب این رشته را بوجود آورده است. بگونه ای که برای تعیین سطح فعالیت هر ورزشکار آزمونها و امتحان هایی در نظر گرفته می شود .
برخی از تمرینات آمادگی جسمانی مورد نیاز باله
در طراحی همچنین باید حداکثر آزادی عمل در نظر گرفته شود. در هنگام طراحی باید مراقب بود تا مبادا صدمه ای به بالرین وارد شود. (بهخصوص در اطراف کمر باید دقت کافی را مبذول کرد. چون جایی است که باید از بالرین پشتیبانی کند.) بدنه های نامناسب یا گشاد هم ممکن است هنگام حرکت بلغزند. لباس بالرینها قرنها مخاطبان را مجذوب خود کردهاند. در اوایل دهه ۱۷۰۰، ماری کامارگو، بالرین فرانسوی، اولین کسی بود که دامن خود را کوتاه کرد. این کار را کرد تا به او اجازه دهد در حین رقص، آزادتر حرکت کند. یک قرن بعد Marie Taglioni، مشهورترین رقصنده آن دوران، نخستین نمونه اولیه لباس باله را ایجاد کرد. طراحی او شامل دامنی بود که مچ پاهای او را نشان میداد تا بتواند جزییات کار خود را به نمایش بگذارد. اینگونه بود که لباس مخصوص بالهی امروزی به دنیا آمد.
